Przy okazji badań, które zawierały również pytania o preferowaną pozycję przy stosunku, zauważyłam, że pacjentki z grupy kontrolnej, które miały najwyżej umieszczoną łechtaczkę — około 1,5 cm — wybierały pozycję przy stosunku bardziej eksponującą łechtaczkę. Można by powiedzieć, że potrafiły instynktownie poprawić sytuację, ponieważ dość duża pobudliwość i zainteresowanie tymi sprawami zachęcały je do eksperymentowania. Pacjentki z grupy oziębłych natomiast przejawiały znacznie mniejsze zainteresowanie w stosunku do wszelkich możliwych modyfikacji, uatrakcyjniających współżycie seksualne. Przed podjęciem badań spotykałam się już z podobnymi koncepcjami (na kursie szkoleniowym prof. T. Bilikiewicza czy w badaniach prof. K. Imielińskiego), gdzie podkreślano również trudności tego typu pomiarów w związku ze zmianami długości łechtaczki w czasie jej wzwodu. Jak zauważyli Masters i Johnson, wydłużenie łechtaczki u kobiet w czasie pobudzenia seksualnego występuje w bardzo różnym stopniu, czasem nie występuje wcale. Uwzględniając te zastrzeżenia, badania moje wykazały, że ewentualne zmiany odległości żołędzi łechtaczki od spojenia, w wyniku wzwodu w czasie stosunku, nie mają tak dużego znaczenia, żeby aż niwelować różnice odległości żołędzi łechtaczki kobiet oziębłych i reagujących prawidłowo. Podsumowując — uważam, że odległość żołędzi łechtaczki od krawędzi spojenia łonowego ma niewątpliwie znaczenie w sprawach odczuwania orgazmu w czasie stosunku, chociaż nie zawsze można wyjaśnić do końca, na czym polega wyraźna zbieżność oziębłości seksualnej z wysokim ułożeniem łechtaczki. Przy okazji tych badań, mierząc odległość łechtaczki od krawędzi spojenia zauważyłam, że w niektórych przypadkach krawędź ta ma brzeg ścieńczały, ostry i opada nisko zasłaniając prawie do połowy wejście do pochwy. I tak natknęłam się na sytuację, którą nazwałam zespołem szerokiego spojenia łonowego. U tych kobiet kość łonowa — zwykle kształtu i grubości kciuka, wygięta jak arkada nad wejściem do pochwy — miała kształt spłaszczony, szablowaty i ułożona była znacznie niżej. Taka budowa spojenia łonowego występowała u około 20 procent kobiet z grupy oziębłych.
