Właściwe rozłożenie w czasie całego ładunku miłości do żony, tak aby go starczyło na najdłuższe lata wspólnego pożycia, jest nie byle jaką umiejętnością. Na ogół mężowie są ludźmi szalenie rozrzutnymi i wyładowują całą swoją miłość do żony już w okresie narzeczeństwa, to znaczy akurat wtedy, kiedy jest ona jeszcze skazana na miłość wielu mężczyzn. Natomiast wówczas, gdy kobieta jako żona, dojrzawszy kompletnie, zdana jest już tylko na miłość własnego męża, okazuje się przeważnie, że mąż roztrwonił miłość do niej dużo wcześniej, w związku z czym powstaje między nimi niemiła pustka. Aby więc zapobiec jaskrawej dysproporcji między miłością okazywaną żonie przed ślubem, nazajutrz po ślubie i trochę później, kochający mąż winien od pierwszych chwil małżeństwa: Bi nie przesadzać w wyliczaniu żonie, kim ona jest dla niego; wbrew bowiem pozorom żona dokładnie zapamiętuje sobie wszystkie te wyliczania i następnie hojnie nimi szafuje po latach, w dodatku w chwilach dla męża najmniej wygodnych; unikać przyzwyczajania żony do różnych gestów, których wykonywanie po latach może być lekarsko niewskazane (np. noszenie na rękach), ekonomicznie nierentowne (np. przynoszenie codziennie po pracy bukietu kwiatów) bądź politycznie niesłuszne (spowiadanie się jej ze wszystkich swoich uczynków).