Polowanie samo w sobie jest zabawą okrutną, bo zmierza do niszczenia życia. W naszym „polowaniu” w łóżku zabijamy i niszczymy naszą miłość zamiast dawać sobie radość i szczęście. To wręcz paradoksalne, że przez tyle lat seksuologia walcząca zapewnienie kobiecie równego startu i równych praw osiągnęła tylko to, że dawne kobiety „kalekie” i niezdolne do osiągnięcia orgazmu potrafiły znaleźć więcej szczęścia dla siebie i swego partnera w kontaktach seksualnych niż dzisiejsze. Dlaczego tak się stało? Dlaczego to, co robiliśmy w najlepszej wierze, w celu obdarowania kobiety pełnią szczęścia, wydało zupełnie niejadalne owoce? Niejednokrotnie nawet trujące dla życia i harmonii rodziny, Wreszcie kobiety stawiają sobie pytanie, czy w takiej sytuacji nie lepiej się rozejść niż męczyć się wzajemnie bez końca? Są przekonane przekonani są również ich partnerzy, że gdzieś tam, poza ich małżeństwem, istnieją kobiety czy mężczyźni, z którymi bezproblemowo będą przeżywać orgazmy i osiągną w ten sposób absolutne szczęście. Miłość seksualna, podobnie jak każde osiągnięcie życiowe, wymaga zapobiegliwości, troskliwości, klimatu i wiele myślenia — ale nie o tym, jak sobie zapewnić pełną satysfakcję, ale o tym, jak uszczęśliwić drugiego człowieka. Zapominając o warunkach koniecznych do stworzenia czegokolwiek, w pogoni za orgazmem, który — jak się okazuje — jest „zwierzem” płochliwym i trudno uchwytnym, gubimy po drodze przyjaźń, miłość wzajemną, tkliwość, wreszcie — co najbardziej przerażające — rodzinę i dom rodzinny naszych dzieci.