W. H. Masters i V. E. Johnson piszą o własnej poradni w Bostonie, gdzie leczą ludzi dorosłych — trzydziesto- czy czterdziestoletnich nawet, u których nerwice płciowe są już zastarzałe. Leczenie jest dość trudne i daje efekty — powiedzmy sobie — średnie. Natomiast istota metody polegająca na tym, że mężczyzna może sterować czasem trwania wzwodu członka w czasie stosunku jest wiedzą bezcenną i w krajach Dalekiego Wschodu, w Chinach czy w Japonii, młodzi mężczyźni uczą się tego, zanim podejmą współżycie płciowe. W umiejętnym rytmie przerywanego podniecenia, jak na przykład w kręgach buddyjskich czy w kulturze chińskiej Tao, pojawia się przeżywanie kilkakrotnie orgazmów nie związanych z wytryskiem. , „Tradycyjna chińska sztuka kochania, która wyrosła z pnia taoizmu, miłość i seks traktuje jako zgodne z porządkiem rzeczy, nadając zresztą obu tym pojęciom jednakowy sens znaczeniowy. Tao preferuje życie we wszystkich jego przejawach, nie ogranicza ludzkich pragnień, nie ustawia sztucznych barier na drodze do pełni zadowolenia. Przeciwnie: uczy, jak cenić życie, jak lepiej żyć, jak rozumieć piękno, jak coraz pełniej doświadczać szczęścia. Nie może być szczęśliwa żadna jednostka ludzka — powiadają starzy mędrcy chińscy — kobieta czy mężczyzna, jeśli jej życie erotyczne jest ubogie, prymitywne, pozbawione głębszych przeżyć i wartości. Naturę wszechrzeczy określa harmonia między pierwiastkiem męskim — jang, a pierwiastkiem żeńskim — jin. Brak tej harmonii jest źródłem konfliktów, nieszczęść i klęsk, prowadzi do samozniszczenia. Osiągnięcie zaś takiej harmonii zapewnia spokój, ład, utrwala szczęście. Para ludzka musi pozostawać we wspólnej harmonii, jeżeli pragnie osiągnąć szczęście. Taka jest natura rzeczy.
